سادگی رهبر و دوری او از تشریفات یکی از اصول رهبری اسلامی است.
امام علی با صراحت و به طور مکرر به پیروان خود دستور می داد که مبادا به نحوی که با جباران رو به رو می شدید با من رفتار کنید.
من و شما بنده خدا هستیم و تنها در پیشگاه او باید خاضع باشیم و او را ستایش کنیم.
..................................................
در خطبه ۲۱۴ نهج البلاغه آن حضرت می فرماید:
آنسان که با جباران و ستمگران سخن می گویند با من سخن مگویید،
برایم القاب پر طنطنه به کار نبرید،ملاحظه کاری ها و موافقتهای مصلحتی که در برابر مستبدان اظهار می دارند در برابر من اظهار مدارید،
سازشکارانه با من معاشرت نکنید،گمان مبرید که اگر سخنی به حق به من گفته شود پذیرش آن برایم دشوار است و یا از کسی می خواهم که مرا تجلیل و تعظیم کند.
..................................................
هر کس شنیدن حق یا عرضه شدن عدالت بر او ناخوش و سنگین آید عمل به حق و عدالت بر او سنگین تر است.
پس از اظهار سخن حق یا نظر عادلانه خودداری نکنید.
..................................................
همچنان که حضرت امیر از نظر اجتماعی نمی خواست که با دیگر مسلمانان تفاوتی داشته باشد،از نظر زندگی فردی و استفاده از بیت المال نیز امتیازی برای خود قائل نبود و همواره مانند افراد عادی جامعه زندگی می کرد.
مولا در نامه ای که به عثمان بن حنیف نوشت،چنین متذکر می شود:
بدان که هر مامومی امام و پیشوایی دارد که باید به او اقتدا کند و از نور دانش او بهره گیرد.
..................................................
آگاه باشید که امام شما از دنیایش به همین دو جامه کهنه و از غذایش به دو قرص نان اکتفا کرده است.
اگر می خواستم می توانستم از عسل مصفی و مغز گندم و بافته های ابریشم برای خود خوراک و لباس تهیه کنم،اما هیهات که هوی و هوس بر من غلبه کند و حرص و طمع مرا وادار سازد تا طعامهای لذیذ را برگزینم،
در حالی که ممکن است در سرزمین حجاز یا یمامه کسی باشد که حتی امید به دست آوردن یک قرص نان را هم نداشته باشد.